«آ» : «آرامش» وقتی به سراغت می آید که «تلاش» کرده باشی.
«ا» : «اعتماد به نفس» یک «سرمایه» است نه یک «کلمه»!
«ب» : برای «بهتر» شدن زندگی ات، «بهتر» فکر کن!
«پ» : چرک نویس های زندگی ات گاهی به «پاک نویس» احتیاج دارند!
«ت» : «تفاهم» درک کردن نیازهای طرف مقابل است نه دانستن نیازهای خود!
«ث» : «ثابت قدم بودن»، یکی از راه های «موفقیت» است.
«ج» : «جرأت» با داشتن «ترس» به وجود می آید.

«چ» : «چگونگی برخورد با مشکلات و ناکامی ها» مهم است، نه خود مشکلات و ناکامی ها!
«ح» : «حاصل» هر زحمتی رحمت است؛ مطمئن باش!
«خ» : «خداوند» دنیا را به تو نشان می دهد؛ تو خودت را به خداوند نشان بده!
«د» : «داشتن ها» همیشه به انسان کمک نمی کنند؛ گاه این نداشتن هاست که موجب خلق آثار می شوند.
«ذ» : «ذره ذره ی» زندگی ات را شکرگزار باش!
«ر» : «رهاشدن» از درد، ابتدای پذیرفتن درد است.
«ز» : «زشت یا زیبا»؛ این بستگی به نگاه تو دارد.
«ژ» : «ژولیدگی و آشفتگی ظاهری» می تواند دلیلی بر ژولیدگی و آشفتگی درونی نیز باشد؛ از پایه شروع کن تا به اصل برسی.
«س» : «سلامتی»، ثروتی ست که ثروت های دیگر را جذب می کند.
«ش» : «شکرگزاری» یعنی رسیدن به «شادکامی».
«ص» : «صادقانه» زندگی کن؛ صادقانه جواب بگیر.
«ض» : جلوی ضرر را از هر جا بگیریم، منفعت است.
«ط» : «طاقت داشتن» در برابر سختی ها یعنی روزه داشتن تا هنگام افطار (سختی ها می روند و جسم و روح پیروز می شوند.)
«ظ» : «ظاهر» و باطن اگر به هم نزدیک شوند، آینه می شوی!
«ع» : «عشق» به زندگی ست نه عادت به زندگی.
«غ» : «غصه خوردن» هم چون سبزی نشسته است؛ غصه ها را بشور!
«ف» : «فاتح» فردای خود شدن، «امروز» را می طلبد.
«ق» : «قدرت» در دیدن معایب نیست؛ در گفتن محاسن است.
«ک» : «کمک کردن» به دیگران درحقیقت، یک نوع کنترل دردهای خودمان نیز هست.
«گ» : «گاهی» شعری زمزمه کن، عکس بگیر، مهمان دعوت کن، یادداشتی بنویس، گاهی از گِله و غصه دوری کن؛ ضرر نمی کنی!
«ل» : «لحظه های» قشنگ زندگی ات را تکرار کن!
«م» : «محبت» هم چون مادر، منتظر دعوت نمی ماند.
«ن» : «

دلم گرفته از این زمانه

در این دل ندارم آب و دانه

وقتی دانه نگاه آدمیان است

وقتی زمین جای سنگدلان است

چرا ؟ دل گرفته نباشم

چرا؟ سخن از زمانه نگویم

سنگدلی چرا؟ چرا محبت نه

نگاه چرا ؟ چرا گوش نه

بوی خوشی می آید از سنگ سینه

بوی محبت است درون سینه

سنگ هم از محبت یاد می کند

دل پریشان خویش آباد می کند

سنگ پریشان حال را محبت آرام می کند

دریای طوفان را موج رام می کند

سختی ها باعث می شود که برخی بشکنند

              و برخی رکورد بشکنند

بسم الله الرحمن الرحیم

وفتی که مریض میشی،دلت درد میگیره...

همش دوست داری یه دوست باهات حرف بزنه

و تو یه دل سیر باهاش درد دل کنی

و اونجاست که اون دوست را

دوست واقعی خودت میدونی....

ولی اگر هیچکس ازت یادی نکردیا

هیچ دوستی حالتو نپرسید

از این دنیا ومردمانش بیزار میشی

که میمیریو کسی به فکرت نیس

حالا به فکر دل شکسته امام زمان باش

اون سالهاست که تنهاست

ما خودمونو دوست واقعی ایشون میدونیم

ولی هیچ یادی ازشون نمیکنیم

اینم رسم رفاقت؟؟