1. امام علی : «اللَّهُ الْمَلِکُ وَ عَلِیٌّ عَبْدُه»؛ [1]
1.«خداوند، فرمانروا و على، بنده اوست»؛
2 امام حسن مجتبی : «الْعِزَّةُ لِلَّهِ»؛ [4] و «حَسْبِی اللَّه». [5]
3. امام حسین : «حَسْبِی اللَّه»، [6] و «إِنَ اللَّهَ بالِغُ أَمْرِه». [7]
پينوشت :
[4] . «عزّت و قدرت از آن خداست»؛ الکافی، ج 6، ص 474؛ شیخ صدوق، محمد بن علی، عیون أخبار الرضا ، محقق و مصحح: لاجوردی، مهدی، ج 2، ص 56، نشر جهان، تهران، چاپ اول، 1378ق.
[5] . «خدا مرا بس است»؛ الکافی، ج 6، ص 473.
[6] . همان.
[7] . «همانا خدا امر و فرمان خود را [به همه جا] رسانده است»؛ عیون أخبار الرضا
امام سجّاد : آن حضرت انگشتر امام حسین را که نقش «إِنَ اللَّهَ بالِغُ أَمْرِه» داشت، در دست می کردند. [8]
همچنین دارای انگشترهایی با نقش های دیگری مانند «وَ ما تَوْفِیقِی إِلَّا بِاللَّه»، [9] و «خَزِی وَ شَقِی قَاتِلُ الْحُسَینِ بْنِ عَلِی» [10] بودند.
5. امام باقر : «رَبِّ لا تَذَرْنِی فَرْداً»، [11] و «الْقُوَّةُ لِلَّهِ جَمِیعاً». [12]
پينوشت :
[8] . الکافی، ج 6، ص 474.
[9] . «و توفیق من، جز به خدا نیست»؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج 46، ص 14، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، چاپ دوم، 1403ق.
[10] . «رسوا و بدبخت شد کشنده حسین بن علی »؛ همان، ص 474؛ شیخ صدوق، محمد بن علی، الأمالی، ص 131، نشر کتابچی، تهران، چاپ ششم، 1376ش.
[11] . «پروردگارا! مرا تنها مگذار»؛ بحارالانوار، ج 46، ص 345.
[12] . «تمامِ قدرت، از آنِ خداست»؛ اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمة فی معرفة الأئمة، محقق و مصحح: رسولی محلاتی، هاشم، ج 2، ص 133، نشر بنی هاشمی، تبریز، چاپ اول، 1381ق. ، ج 2، ص 56؛ الکافی، ج 6، ص 474.
برچسب ها :